Versace heeft zijn show tijdens de Milan Fashion Week geannuleerd, wat de modewereld schokte. In plaats daarvan organiseert het merk een ‘intiem evenement’ om zijn nieuwe creatief directeur, Dario Vitale, voor te stellen. In een industrie waar een debuut vaak lijkt op een kroning, voelt zo'n stilte meer als een alarmsignaal.

De bekende insider BoringNotCom heeft olie op het vuur gegooid door te berichten over een gespannen sfeer achter de schermen, gekenmerkt door meningsverschillen over visie en uitvoering. Van Vitale werd verwacht dat hij een project met een duidelijke strategie zou presenteren, maar de resultaten zouden tegengevallen zijn, wat zou hebben geleid tot de annulering van de show. Volgens lekken trad Vitale in dienst voordat de overname van het merk was afgerond, en de huidige eigenaren zijn niet bereid om een spektakel te financieren waarvan het succes iemand anders ten goede zou komen.

Wie heeft er echt de leiding?

Soortgelijke drama's hebben zich de afgelopen maanden in de modewereld afgespeeld. De meest voorkomende bron van spanning is de botsing tussen de oude en de nieuwe wereld. Creatief directeuren komen vaak met hun eigen teams en verwachten dat het huis zich aan hen aanpast, en niet andersom. Dit leidt tot vervanging van hele afdelingen, wrijving met het management, lekken en toenemende frustratie.

Ook de geografische ligging speelt een rol: wanneer een merk vanuit Milaan wordt geleid, maar de creatief directeur in Los Angeles woont en slechts één keer per maand het kantoor bezoekt, is spanning onvermijdelijk. In de Britse modewereld doen geruchten de ronde over twee gerenommeerde ontwerpers die herhaaldelijk nalaten hun personeel te betalen.

De creatief directeur als zondebok

Wanneer er onrust ontstaat, is de creatief directeur meestal de eerste die de schuld krijgt. Ze worden vaak afgeschilderd als moeilijke visionairs die zich niet kunnen aanpassen. Maar misschien ligt het echte probleem in het systeem.

De modehuizen van vandaag worden niet gedreven door creativiteit, maar door bedrijfsstrategieën, investeerders en kwartaalresultaten. In tegenstelling tot in de jaren negentig, toen Tom Ford, die door het wanhopige management de vrije hand kreeg, een iconische collectie voor Gucci afleverde, zijn de directeuren van vandaag beperkt tot nauwe parameters. Er wordt van hen verwacht dat ze een onderscheidende signatuur ontwikkelen, maar zonder af te wijken van de merkrichtlijnen. In werkelijkheid voeren ze de visie van het bedrijf uit, niet die van zichzelf.

Aan wie moet een creatief directeur dan voldoen? Het management? De klanten? Of zichzelf? En wat gebeurt er als iedereen zijn marges beschermt terwijl de ziel van de mode verdwijnt? Veel jonge ontwerpers van vandaag zijn koppig, compromisloos en weerbarstig tegen verandering. In combinatie met de druk van het bedrijf creëert dit een giftige omgeving – voor de betrokkenen en voor het eindproduct. Het resultaat is een compromis. En een compromis dat risico's vreest, zal nooit geschiedenis schrijven.

Mode onder druk van financiële verslagen

In een wereld waar elke beslissing wordt afgemeten aan het directe rendement, is er geen ruimte voor tweede kansen. Waar Yves Saint Laurent ooit de kans kreeg om zich te herstellen van een mislukking, is er vandaag de dag alleen stilte, ontslag of een show achter gesloten deuren. Wat ontbreekt er? Moed, tolerantie voor fouten, geduld.

Wat blijft er over? Overwerk, frustratie, lekken en eindeloze roddels – geruchten die, ironisch genoeg, vaak meer over de waarheid onthullen dan officiële verklaringen ooit doen.