Welk lot kan een enkele handtas te wachten staan? Verweerd, bevlekt en achtergelaten in de glooiende heuvels van Toscane lijkt hij verloren, maar toch roept hij iets diepers op. Miu Miu's nieuwste korte film, Autobiography of a Handbag, nodigt ons uit om te luisteren.

Deze suggestieve film, geregisseerd door de veelgeprezen Britse filmmaker Joanna Hogg, opent de 29e aflevering van de Women's Tales-serie, het veelgeprezen project van Miu Miu dat onafhankelijke vrouwelijke creatievelingen een stem geeft. In deze aangrijpende film geeft Hogg een ziel aan een object dat vaak alleen als functioneel of modieus wordt gezien, en transformeert het tot een stille getuige van verlangen, klasse, herinnering en transformatie.

Een handtas met een ziel

Tegen de melancholische schoonheid van het landschap van Maremma begint het verhaal met één enkel beeld: een met vuil besmeurde Miu Miu Wander-handtas, vergeten in het gras. Vanaf dat moment vraagt Autobiography of a Handbag ons om de onzichtbare draad van haar reis te volgen – niet door glamoureuze etalages, maar door de levens die ze raakt.

We reizen van strakke, steriele fabrieken naar zonovergoten Italiaanse villa's en naar de rand van vervallen buitenwijken. Onderweg gaat de handtas stilletjes van eigenaar over: een bevoorrechte tiener, een vermoeide moeder, een veroordeelde moordenaar. Elke overdracht onthult iets rauws en echts – over klasse, verlangen, geweld en tederheid.

Door de camera niet op de mensen te richten, maar op het object zelf, geeft Hogg het verhaal een nieuwe invalshoek. Wat als het verhaal niet gaat over de vrouw die de tas draagt, maar over de tas zelf? En wat als de handtas, net als een mot of een insect, de werelden waarin hij zich beweegt stil en zonder oordeel zou kunnen observeren?

Het rekwisiet dat onze geheimen bewaart

De film is geïnspireerd op The Prop, een boek van John David Rhodes en Elena Gorfinkel, dat de emotionele en narratieve betekenis van filmische objecten onderzoekt. Die invloed is duidelijk zichtbaar in Hogg's keuze om te filmen met vier iPhone 16-lenzen, die een groothoekperspectief vanaf de grond bieden – alsof de handtas zelf het verhaal vertelt en stil toekijkt hoe het leven zich om hem heen ontvouwt.

De beeldtaal is eenvoudig, maar diepgaand. Dit is geen glossy modefilm – het is een meditatie. Een gedicht in beweging.

Een weerspiegeling van de menselijke conditie

Zoals in alle afleveringen van Women's Tales wordt mode een lens waardoor diepere thema's worden verkend. Hogg gebruikt de handtas niet alleen als stijlsymbool, maar ook als narratief middel – een bewaarder van geheimen, een drager van lasten, een baken voor herinneringen.

“Handtassen gaan niet kapot”, zegt ze. “Ze zijn tot op zekere hoogte onsterfelijk.” En in die onsterfelijkheid ligt de emotionele weerklank van de film. De tas wordt een soort fantoom – een vervanging voor de levens die hij heeft geraakt, een drager van het gewicht dat vrouwen in stilte dragen.

Tussen It Bags en eeuwige objecten

In een wereld die voortdurend op zoek is naar de volgende It Bag, biedt Autobiography of a Handbag een tegenwicht. Het herinnert ons eraan dat mode niet alleen een vluchtig verlangen is, maar ook verbonden is met identiteit, herinneringen en betekenis. Een handtas, ooit slechts een accessoire, wordt een heldin. Niet vanwege hoe ze eruitziet, maar vanwege waar ze geweest is. Vanwege wat ze gezien heeft.

Joanna Hogg's beklijvende, tedere korte film laat ons achter met een nieuwe manier om te kijken naar wat we dragen – niet alleen in onze handen, maar ook in ons leven. Met één enkele witte Wander-handtas heeft Miu Miu een verhaal gecreëerd over onsterfelijkheid, mysterie en stille rebellie. En daarmee hebben ze ons eraan herinnerd dat mode veel meer kan zijn dan alleen uiterlijk – het kan een ziel zijn.