Paris Fashion Week Fall/Winter 2025 ontvouwde zich als een goed geschreven drama – vol spannende debuten, emotionele afscheidingen en onverwachte comebacks. Het was een seizoen vol contrasten, waarin gevestigde namen op zoek gingen naar vernieuwing en nieuwe creatieve directeuren hun eerste buiging maakten.

Een staande ovatie voor Haider Ackermann

Alle ogen waren gericht op Haider Ackermann, die zijn debuut maakte als creatief directeur van Tom Ford na het vertrek van de ontwerper na de verkoop van het merk. Ackermann gaf een masterclass in terughoudendheid en allure en wist de essentie van het erfgoed van Tom Ford te vangen: verfijnde elegantie en koele sensualiteit, die aansluiten bij het gestileerde universum van Gattaca.

De show was een eerbetoon aan Fords verleden bij Gucci en Yves Saint Laurent en bracht alles ‘terug naar huis’ met Halston-achtige kaftans, vloeiende zijde en vlijmscherpe snitten. Het overwegend monochrome kleurenpalet werd verrijkt met Fords kenmerkende kleuraccenten: Bowie-blauw, geel, smaragdgroen en een opvallende rode leren jas. De staande ovatie van Anna Wintour sprak boekdelen: Ackermann imiteerde Ford niet, hij vertaalde hem en verleidde het publiek met inhoud, niet met spektakel.

Sarah Burton's rustige reset bij Givenchy

In een poëtische speling van het lot nam Sarah Burton, ooit de rechterhand van Alexander McQueen, het roer over bij Givenchy, het modehuis dat McQueen zijn eerste kans gaf. Maar haar debuut was meer fluisteren dan brullen. In plaats van aan te sluiten bij de Audrey Hepburn-traditie, greep Burton verder terug en gebruikte ze het debuut van Hubert de Givenchy uit 1952 als uitgangspunt.

Strakke lijnen, ingetogen silhouetten en een palet dat werd gedomineerd door zwart kenmerkten de collectie. Het was elegant, ja, maar misschien wel te veilig. In een tijd waarin minimalisme overal opnieuw wordt geïnterpreteerd, miste Burtons aanpak de scherpe randjes die nodig zijn om een jonger publiek aan te spreken. Hoewel haar tule jurken en mesh-topjes met logo waarschijnlijk snel zullen worden gekopieerd door fast fashion-merken, zal ze meer durf moeten tonen om Gen Z echt voor zich te winnen – croissants en nostalgie zijn niet genoeg.

Julian Klausner: een theatraal succes bij Dries Van Noten

Een van de echte revelaties van de week kwam van Julian Klausner, die zijn debuut maakte als creatief directeur bij Dries Van Noten na het vertrek van de oprichter. Klausner, die al lang bij het modehuis werkt, omarmde de theatraliteit en dramatiek die kenmerkend zijn voor de visie van Van Noten, maar voegde daar een frisse, jeugdige durf aan toe.

Hij vermeed nostalgische archiefstukken en koos in plaats daarvan voor grootse proporties, weelderige texturen en gewaagde kleurencombinaties. Het resultaat? Alledaagse couture met een podiumwaardige flair. Dit was niet zomaar een voortzetting van een erfenis, maar een zelfverzekerde evolutie.

Chloé's vintage revival

Chloé nam het publiek mee op een reis door de tijd naar het boho-tijdperk van de jaren 60 en 70 en riep de geest van Portobello Road op met een collectie die met liefde leek te zijn samengesteld uit vintage schatten. Denk aan Victoriaanse jassen, erfstukken van bont, nachtjaponachtige maxi-jurken en slobberige, laag uitgesneden leren broeken. Het was romantisch, nostalgisch en onweerstaanbaar voor millennials die van vintage houden.

Nee, het was niet revolutionair. Maar het was authentiek – een duurzame, soulvolle knipoog naar de cyclische aard van mode. In een industrie die moe is van greenwashing, voelde dit als een echte terugkeer naar de roots in plaats van een trendgedreven symbolisch gebaar.

Dior's meest gewaagde moment tot nu toe

Maria Grazia Chiuri, vaak bekritiseerd om haar al te commerciële en repetitieve ontwerpen, zorgde voor een triomfantelijke doorstart bij Dior. Geïnspireerd door Virginia Woolfs Orlando combineerde de collectie historische verwijzingen met moderne elegantie. Edwardiaanse jabots, renaissancedoubletten en harnasachtige details balanceerden tussen kostuum en couture, maar altijd met een doel.

Wat deze collectie zo bijzonder maakte, was Chiuri's onverschrokken integratie van het erfgoed van Dior. Van Galliano's zadeltas tot Ferré's scherpe witte overhemden en zelfs Monsieur Dior's iconische ‘New Look’: ze herinterpreteerde de grootste hits van het modehuis door haar eigen verfijnde bril. Het resultaat was een dramatisch, gelaagd en coherent verhaal – misschien wel haar sterkste en meest verfijnde collectie tot nu toe.

Samenvatting: een week vol keerpunten

Dit seizoen in Parijs stond niet alleen in het teken van mode, maar ook van transformatie. Sommige creatieve directeuren keken terug om vooruit te komen, terwijl anderen moedig een nieuw hoofdstuk begonnen. Tussen Ackermanns precisie, Klausners drama, Burtons introspectie en Chiuri's revival was de industrie getuige van zowel vernieuwing als bevestiging.

En als deze week een indicatie was, heeft Paris Fashion Week zich nog nooit zo levendig gevoeld – of zo onzeker, op de best mogelijke manier.